O miasteczkach Zuccarello, Castelvecchio di Rocca Barbena, Balestrino, Grotach Toirano i wielu jeszcze innych miejscach dowiedzieliśmy się od nieocenionego pana
Antonia, który ma na imię zupełnie inaczej, właściciela kempingu Delfino. Uważał, że jego obowiązkiem jest opowiadać o okolicy wszystkim,
którzy tego słuchać chcą. Było to absolutnie odosobnione uważanie wśród
właścicieli wszystkich odwiedzonych przez nas kempingów. Pan Antonio dał nam nawet własnoręcznie opracowany przewodnik po ciekawostkach otaczających miasto Albenga (w każdym razie otaczających je z tej strony, z której nie otacza go morze).
Zucarello słynie z romańskiego mostu:
Nie tylko my doceniliśmy jego urok - w latach sześćdziesiątych znalazł się na okładce "Time'a".
Oczywiście musieliśmy wpakować się do strumienia pod mostem,
gdzie MnM wpakowała się w kolce, a ściślej kolce wpakowały się w jej... no w nią. Szczególnie w palec u stopy.
Miasteczko zostało złożone w 1248 roku u podnóża istniejącego już zamku, którego ruiny ocalały do dziś.
Zuccarello zbudowane jest wzdłuż jednej ulicy (jedynej wybrukowanej ulicy, dodajmy), z kilkoma maleńkimi uliczkami (liguryjskie carrugi) powyżej niej. Wejścia do miasta broni wieża z rzeźbą jednej ze znamienitszych mieszkanek miasteczka z... 2007 roku. Oryginał leży w katedrze w mieście Lukka. Oryginał rzeźby też i jest dłuta kogoś słynnego. Zapomnieliśmy sfotografować tabliczkę.
Brama wjazdowa ostrzega - taka właśnie jest szerokość głównej ulicy, więc jeśli się nie mieścisz, nie wjeżdżaj!
Po obu stronach wybudowano kamieniczki z arkadami, pod którymi można schować się nie tyle przed słońcem, co przed przejeżdżającym samochodem.
Wszystkie domy połączone są przeciwtrzesięnioziemnymi wspornikami. WSZYSTKIE.
Mysz z dumą popijała swoją wodę z kieliszka. Nie odrywając jednak wzroku od Barbapapy na szklance Tusia.
Z Zuccarello wyruszyliśmy przez góry i przełęcze do Castelvecchio di Rocca Barbena.
Po drodze mijaliśmy ruiny opuszczonych miasteczek.
Te wstążki pod nami, to oczywiście droga, którą jechaliśmy przed chwilą, ale po Alpach zdążyliśmy już do tego przywyknąć. No, prawie wszyscy.
Castelvecchio di Rocca Barbena jest najstarszym miasteczkiem regionu. Domy zbudowane tu są ze starego kamienia, na dachach tarasy, a okna obramowane na biało.
Zamek został zbudowany przez rodzinę Clavesana w XI w.
Starożytny
burgus plebis, czyli otaczające zamek centrum miasteczka Balestrino opuszczono po
trzęsieniu ziemi. Pełno tu romańskich ruin, pojawiających się tu i tam kotów, wszechogarniającej ciszy i duchów historii. Zaś w
niedalekim całkowicie opustoszałym Bussana Vecchia mieszka hipisowsko-artystyczna komuna. Wiodące tam drogi były jednak za wąskie dla naszego kampera.
Niektórzy tutejsi są wyluzowani jeszcze bardziej niż mieszkańcy Bussana Vecchia.
Grotte di Toirano to zespół jaskiń w Vallone del Vero (Dolinie Prawdy). Odkryto ich już ponad 70.
My odwiedziliśmy Grotta della Basura (Jaskinię Czarownicy) połączoną tunelem z Grotą św. Łucji.
Około 12 000 lat temu zamieszkiwali grotę ludzie. Zostawili po sobie odciski dłoni i stóp (w tym dziecięcych).
Mieszkały tu także niedźwiedzie (Ursus spelaeus), które pozostawiły po sobie cmentarzysko.
Niestety nie mogliśmy fotografować kości. Zrobiliśmy za to zdjęcia wyglądających jak koralowce jaskiniowych tworów, które wykrystalizowały po nagłym ochłodzeniu się wody, pod którą się znajdowały.
Lagus spelaeus oraz
Mus spelaeus
To tzw. jaskiniowa szynka parmeńska i wyrosłe (ludzką ręką) szczyty jaskiniowej kaplicy św. Łucji.
To był nasz ostatni dzień we Włoszech. Po nocy na ostatnim kempingu przed granicą, na którym pierwszy raz w życiu widzieliśmy kaktusy pnące,
rankiem wjechaliśmy do Francji.
Więcej zdjęć tradycyjnie na kroliczarnia.blogspot.com
